İnsanlar öyle varlıklardır ki; okudukları, dinledikleri, izledikleri her şeyi kendilerine uyarlamaya çalışırlar. Nitekim yaparlar da. Bencillik dediğimiz şey doğuştan gelir ve engel olamazsınız. Empati dediğiniz şey ise tozdur. Üflersin, uçar gider.
Göğe Bakma Durağı’na kim bilir kaç kanı damarlarında rahat durmayan genç, kaç elinde örgüsüyle “Çayı koydun mu kızıııım!?” diye haykıran ninemiz, kaç edebiyatla ilgilenmiş değil de artık edebiyat olmuş beyefendi kendini koymuştur… Çok.
Bu şiiri kendiniz okuduğunuzda bile ne kadar etki yaratıyor biliyorsunuz, bir de İrem Candar’dan dinleyince bu şiiri, işte o zaman tadından yenmiyor!
İşte hayat bu kadar garip. 1987’de her şeyden bi’haber çıkıyorsun ananın karnından. Lise eğitimini, üniversite eğitimini belli bir şekilde tamamlıyorsun başarı ile. 2006’da da giriyorsun bir gruba, solistlik yapıyorsun. Her şeyden bi’haber! Sonra bir bakıyorsun yükselmişsin. Hem de yüksek katlı bir binanın en üst katında oturacağında deprem halinde en tehlikede kalan hayatın senin ki olacağını bile bile. Ama insanoğlu işte… Kalbini avuçlayıp kıvranana kadar ağla ki, yaşadığını hisset. Hayatın buna da ihtiyacı var ve sen hayatın ihtiyaçlarını karşılamak zorundasın.
Çünkü sen hayatın bir parçasısın.
Sevgilerle…
Bu içerik size ne hissettirdi?
